Prof. dr hab. Jan Siuta (1928-2020)
Z wielkim żalem i smutkiem żegnamy wielkiego Naukowca, naszego Nauczyciela, Mentora, a przede wszystkim bardzo dobrego człowieka.
W latach 1956-1973 r. Jan Siuta pracował w Instytucie Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, gdzie w latach 1966–1968 był zastępcą dyrektora IUNG do spraw naukowych, kolejno kierował Zakładem Chemii Gleb i Nawożenia i zorganizował pierwszy w kraju Zakład Ochrony i Rekultywacji Gruntów Rolnych.
Jan Siuta tytuł profesora uzyskał w wielu 44 lat, w 1972 r., a w 1985 r. tytuł profesora zwyczajnego.
Od 1974, jako młody Profesor rozpoczął pracę w Instytucie Kształtowania Środowiska w Warszawie (obecnie IOŚ PIB), gdzie kierował Zakładem Przyrodniczych Podstaw Kształtowania Środowiska, a kolejno Zakładem Ochrony Ziemi. Prof. Siuta był też zastępcą dyrektora ds. naukowych, a następnie przewodniczącym Rady naukowej tego Instytutu.
Prof. Jan Siuta równocześnie pracował w wielu ośrodkach akademickich, w tym w: WSR w Olsztynie, SGGW w Warszawie, Politechnice Łódzkiej, Wyższej Szkole Ekologii i Zarządzania w Warszawie.
Profesor był także członkiem 9 rad naukowych i 7 komitetów naukowych PAN, przewodniczył również Radzie Naukowej Instytutu Podstaw Inżynierii Środowiska PAN w Zabrzu.
Ważnym aspektem działalności Profesora była integracja badań naukowych aplikacyjnych. Podsumował on Swój dorobek naukowy i aplikacyjny w biograficznej książce Inżynieria ekologiczna w mojej działalności (Warszawa 2002). Jego dorobek obejmuje m.in.: 30 książek naukowych, 237 rozpraw i artykułów problemowych, 10 opracowań kartograficznych, 54 podstaw do dokumentowania użytkowania środowiska, ok. 154 artykułów i referatów edukacyjnych.
Profesor wypromował 15 doktorów.
Jako wybitny naukowiec był laureatem wielu nagród. Warto wspomnieć Nagrodę im. prof. Walerego Goetla (1988 r.), Nagrodę Prezesa PAN i Ministra NSZWiT (1973 r.), zespołową Nagrodę Państwową Pierwszego Stopnia w Dziedzinie Techniki (1974 r.) oraz Nagrodę Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych za wybitne osiągnięcia twórcze w zakresie ochrony środowiska i gospodarki wodnej (1985r.). W 2003 r. Profesor został dodatkowo uhonorowany Nagrodą Ministra Środowiska za całokształt dorobku naukowego. Potwierdzeniem jego zasług jest również tytuł Profesora Honorowego UWM.
Ponadto Profesor był Członkiem Państwowej Rady Ochrony Środowiska oraz Państwowej Rady Górnictwa. Za Swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.
Prof. Jan Siuta był współzałożycielem i organizatorem, a także wieloletnim prezesem Polskiego Towarzystwa Inżynierii Ekologicznej, członkiem Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, a także założycielem i redaktorem naczelnym czasopisma Inżynieria Ekologiczna oraz zasiadał w radach programowych m.in. czasopism: Archives of Environmental Protection, Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych oraz AURA.
Prof. Jan Siuta był także szczególnie zasłużony dla rozwoju Opolszczyzny poprzez koordynowanie prac dotyczących uwarunkowań środowiskowych w trakcie budowy Elektrowni Opole, rozwiązując tym samym wiele spraw b. konfliktowych w tym zakresie. Profesor był związany także z Uniwersytetem Opolskim, w szczególności pracownikami Katedry Ochrony Powierzchni Ziemi, a wcześniej z Instytutem Ochrony i Kształtowania Środowiska od początku jego istnienia.
Profesor Jan Siuta pozostanie dla nas Wielkim Autorytetem i Wzorem.